تحلیل قابلیت های گردشگری در توسعه شهر تنکابن

کشور ایران از جاذبه های گردشگری بسیاری بهره مند است. اما متأسفانه نتوانسته است از این مزیت به خوبی استفاده کند.یکی از مهم ترین توانهای ایران برای توسعه گردشگری برخورداری از سواحل طولانی می باشد. شهرهای ساحلی شمال کشور، سالانه پذیرای تعداد زیادی از گردشگران می باشد. شهر تنکابن واقع در استان مازندران از توانایی بسیاری برای رشد گردشگری ( بویژه گردشگری ساحلی) برخوردار است.این پژ.هش در پی شناسایی توان های بالقوه و بالفعل شهر تنکابن، امکان سنجی زیر ساخت ها و امکانات موجود در شهر و رفع محدودیت ها و تنگناهای موجود در زمینه گردشگری در این شهر می باشد تا از این طریق بتوان بستر مناسبی را برای توسعه همه جانبه شهر فراهم آورد.به منظور رسیدن با این اهداف از دو روش اسنادی و میدانی ستفاده شده است. مدل های بکار رفته در این پژوهش مدل سوات و شاخص اقلیم گردشگری می باشد. در طی انجام مراحل عملیات میدانی سه نوع پرسشنامه (مردم، مسئولین و گردشگران) برای انجام تحقیق آماده شد که از طریق نرم افزارهای spss و excel مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج بدست آمده نشان داد که از دیدگاه مردم از مجموع 23 شاخص مورد مطالعه، تأثیر گردشگری بر 13 شاخص اقتصادی، اجتماعی ـ فرهنگی و محیطی و کالبدی مورد تأیید قرار گرفت و از دیدگاه مسئولان تأثیر توسعه این صنعت بر 14 شاخص از 23 شاخص ذکر شده تأیید شده است. از سوی دیگر گردشگران وارد شده به شهر تنکابن از سه دسته امکانات حمل و نقل، زیرساخت های موجود در شهر و سازمان دسترسی و راه ها رضایت دارند اما امکانات خدماتی، تفریحی و ورزشی و امکانات اقامتی نتوانسته است رضایت آنها را بطور کامل جلب نماید. علاوه بر این نتایج تحلیل سوات نشان می دهد که شهر تنکابن در مجموع از 22 مزیت برخوردار و با 22 تنگنا جهت گسترش گردشگری روبروست.همچنین نتایج شاخص اقلیم گردشگری نشان داد که در شهر تنکابن می توان برای 6 ماه از سال برنامه ریزی گردشگری انجام داد و 6 ماه از سال در این شهر با محدودیت برای برنامه ریزی گردشگری روبروست